Edith, is dit nu wat ze nodig hebben?
Ik hoor het mezelf zeggen, maar is dat stemmetje wel van mij? Nee!
Dit zijn de stemmen die ik om me heen hoorde (en soms nog hoor) als het gaat over kunst en creativiteit. Iets waar ik al mijn hele leven last van heb. Misschien komt mijn drang om dingen te bewijzen en onderbouwen wel daar vandaan. Ik weet het niet.
Wat zullen ze denken, dat is denk ik de kern van veel onzekerheden. Maar is dat belangrijk? Nee. Wat belangrijk is, is dat ik voel en weet dat creativiteit in tijden van crisis ontzettend belangrijk is. Als kind kon ik uren tekenen, schilderen en kleien. Juist ook toen mijn vader ernstig ziek werd en nooit meer beter zou worden.
Tekenen, schilderen, met klei bezig zijn... het kan trauma’s verwerken, je staande laten houden in een wereld die gitzwart lijkt. Schrijven helpt je dingen te verwerken, een plek te geven of een andere wereld te scheppen zodat je even kunt ontsnappen om het leven draaglijk te maken. Denk maar aan de dagboeken van Anne Frank.
Daarom stuur ik naast shampoo, tandpasta en kleding ook stiften, potloden, papier, lijm, vouwblaadjes, schriften, pennen en heel veel meer.
En ik hoef helemaal niet uit te leggen wat er precies gebeurt in het brein en hoe helpend dit is. Je hoeft alleen maar naar een creërend kind te kijken en de helende werking voltrekt zich voor je ogen.
Even geen zorgen, even ‘vergeten’ dat papa er niet is, even kleur zien in een grauwe werkelijkheid. Even spelen, ontspannen. Opladen om vol te kunnen houden en hopelijk niet te beschadigd te raken.
Liefs Edith
