Over mij

Het artikel wat over mij verscheen in de Volkskrant in 2020 beschrijft precies wie ik ben.

Een heel leven lang voor dezelfde werkgever werken, is allang geen vanzelfsprekendheid meer. De Gids spreekt voor deze rubriek mensen die een opvallende switch hebben gemaakt. Vandaag Edith Elshof uit Zevenaar, die besloot haar droom na te jagen en kunstenaar te worden.

Het was exact het clichébeeld waaraan Edith Elshof (42)  aan voldeed. Ze was getrouwd, moeder van drie kinderen, had een lease-auto en een fijn huis, maar was niet gelukkig. ‘Toen ik op de bank zat te huilen, terwijl een van mijn kinderen heel blij door de woonkamer aan het dansen was, dacht ik: dit is niet oké. Er moet iets veranderen.’

In haar privéleven was ze gelukkig, maar in haar werk als accountmanager bij een zorgverzekeraar had ze in de loop der jaren een rol aangenomen die ze helemaal niet was. ‘Ik had me geconformeerd aan de mensen om heen’, zegt Elshof. ‘Dat zag je bijvoorbeeld al aan de kleding: een spijkerbroek kon daar niet, het moest netjes zijn. Ik droeg daar jasjes in veilige tinten, terwijl ik iemand ben die van kleur houd en graag een statement met mijn kleding maak.’

Toen ze daar zat te huilen op de bank, terwijl haar dochter om haar heen danste, dacht ze ineens: wat geef ik mijn kinderen nu eigenlijk mee? ‘Ik wil ze vertellen dat ze hun dromen moeten najagen, maar wat deed ik? Ik kon het niet langer verkopen aan mezelf.’

Toen ze een tijdje thuiszat om tot rust te komen, besloot ze het op een dag maar gewoon te zeggen: ‘Ik wil kunstenaar worden’. ‘Dat was slikken voor mijn omgeving’, zegt Elshof. ‘Zo’n beslissing heeft natuurlijk gevolgen voor je gezin. Je gaat van een gespreid bedje naar een onzekere situatie, maar ik heb vanaf moment één vertrouwen van mijn partner gekregen. Zonder zijn overtuiging was het niets geworden. Hij zei: dit kan zo ook niet langer. Als je doorgaat met wat je nu doet, val je straks helemaal uit.’

Leven van het maken van kunstwerken was voor Elshof geen nieuwe gedachte. Na haar middelbare school bezocht ze al eens een open dag van de kunstacademie, maar tot een aanmelding kwam het niet. ‘Ik dacht: iedereen is veel beter dan ik. Daarbij was de tendens toen nog meer dan nu dat er geen geld in te verdienen was.’ Dus werd het uiteindelijk een opleiding gezondheidswetenschappen aan de Universiteit van Maastricht.

Maar dit keer besloot Elshof het anders aan te pakken: ‘Het is tegenwoordig mijn motto geworden om maar gewoon op alles af te stappen.’ Dus toen ze een post-hbo-studie tot beroepskunstenaar in de klas voorbij zag komen, dacht ze: ik meld me gewoon aan. Ook al moest je daarvoor al een vooropleiding in de kunsten hebben gedaan. ‘Ik werd uiteindelijk aangenomen en was ontzettend blij. Er ging een wereld voor me open en ook meteen een netwerk. Omdat ik vanuit een heel andere achtergrond kwam, had ik dat natuurlijk nog niet.’

In het begin waren de inkomsten zeker minder. Maar daarmee hadden Elshof en haar man ook rekening gehouden. ‘We hebben van tevoren veel berekend. Het mooie is: vaak denk je dat iets niet kan, maar als je alles op een rijtje zet, blijken er toch mogelijkheden.’ Inmiddels kan Elshof rondkomen van de kunstwerken die ze maakt, exposities en met kunstprojecten en als cultuurcoördinator op scholen. ‘Uit de ene klus komt weer ander werk voort, dat is het leuke. En omdat ik tegenwoordig denk: nee heb je, ja kun je krijgen, trek ik ook veel mooie klussen naar me toe.’

Zo werden haar werken in 2013 geëxposeerd op het Songfestival in Malmö en maakte ze voor Dance4Life, live in de studio van RTL 4, een kunstwerk dat werd geveild. ‘Dat soort klussen helpen erg’, zegt Elshof. ‘Al is het niet zo dat wanneer je zoiets een keer hebt gedaan, je achterover kunt leunen. Je moet het wel aan de gang houden.’

Wat de carrièreswitch vooral heeft bewerkstelligd, is dat Elshofs leven nu authentieker is, zoals ze zelf zegt. ‘Wat ik nu doe, staat zoveel dichter bij mezelf. Ik hoor van veel mensen: je bent minder gespannen, relaxter, blijer. En dat klopt: ik ben gelukkiger. En ondertussen geef ik mijn kinderen ook nog een belangrijke les mee.’

(door Madelon Meester)